9GWa

Dlaczego Wilczki żyją w Dżungli

        

Na początku dwudziestego wieku generał Robert Baden-Powell założył ruch skautowy. Widział potrzebę młodych chłopców do przeżywania przygody na łonie natury. Jednak aktywności i zadania, które proponował, były skierowane do pewnej grupy wiekowej, chłopców mniej więcej w wieku 12 i więcej lat. Generał jednak chciał trafić także w potrzeby młodszych dzieci. Z pomocą Very Barclay, również entuzjastki skautingu, opracował pedagogikę trafiającą także do młodszych obywateli. Tym, na czym oparli swój pomysł, była fabuła napisanej niedawno książki Rudyarda Kiplinga, Księga Dżungli. Dziś w SHK Zawisza FSE większość zabaw i gier, w które grają wilczki ma fabułę Księgi Dżungli. W niniejszej pracy postaram się wyjaśnić fenomen Księgi Dżungli jako podstawy wychowania w gromadzie.

        

Księga Dżungli opowiada fantastyczną historię człowieka, który wychowuje się w wilczej gromadzie. Mowgli, bo tak nazywa się chłopiec, przeżywa mnóstwo przygód, oraz uczy się wielu umiejętności przydatnych tak zwierzęciu, jak człowiekowi.

Chłopcy w młodym wieku działają w świecie wyobraźni. Uwielbiają strzelać do siebie z karabinów z patyków, czy latać samolotem bujając się na huśtawce. Fabuła Księgi Dżungli wychodzi naprzeciw tej potrzebie. To, że działamy w dżungli działa na wyobraźnię dziecka. Wyobraża sobie ono, że wraz z Mowglim przeżywa przygody, czy poluje. Świat, w którym się poruszamy, jest abstrakcyjny. Warto dodać, że w dzisiejszych czasach świat Księgi Dżungli może być pewną alternatywą dla świata komputerowego.

Księga Dżungli jest, jak większość bajek dla dzieci, czarno-biała. Cechy godne naśladowania są mocno uwypuklone wśród przyjaciół Mowgliego (Baghera – zaradność, Baloo – mądrość, Akela – prowadzenie, opiekuńczość). Z kolei te, których nie warto naśladować są określone jasno wśród wrogów (Shere-Khan – zawiść, chęć zemsty, Banderlogi – głupota, Tabaqui – tchórzostwo). Chłopcy, żyjąc fabułą, zaczynają instynktownie naśladować dobro przyjaciół, a odrzucać zło wrogów Mowgliego.

Chłopcy wcielając się w zwierzęta dżunglowe (podczas ognisk) łatwiej przełamują swoją nieśmiałość, stają się bardziej otwarci na siebie nawzajem. Scenki, które odgrywamy są zazwyczaj proste i radosne – tak jak chłopcy w tym wieku. Wypada nadmienić jeszcze, że wilczki utożsamiają się zazwyczaj z Mowglim. Jest to bardzo pozytywne, gdyż chłopiec ten był radosnym, pełnym życia i chętnym do nauki (!!) bohaterem.

Jedna fabuła daje poczucie stałości i bezpieczeństwa chłopcom (tak potrzebne w tym wieku). Wilczek wie, że Stare Wilki (Akela, Baloo, Bagheera (każdy szef pełniący służbę w gromadzie dostaje imię przyjaciela Mowgliego, oraz jest nazywany Starym Wilkiem)) są zawsze dobre, można się do nich zwrócić po pomoc, za to wrogowie (Shere-Khan, Tabaqui) są także stali i jasno określeni.

Fabuła Księgi Dżungli pozwala nam realizować jeden z najważniejszych elementów Skautingu – Szczęśliwą Rodzinę. W gromadzie, jak w prawdziwej rodzinie, jasno są określone role. Stare Wilki (z Akelą na czele, jako przewodnikiem) odpowiadają w pewnym sensie rodzicom. Z kolei pozostałe wilczki są braćmi dla siebie nawzajem (należy tutaj zaznaczyć pewną ważną kwestię – gromada pełni wyłącznie rolę wspierającą prawdziwą rodzinę chłopca. W żadnym wypadku nie chce jej zastępować).

Ostatnią ważną (chociaż nie dla chłopców tym razem) rzeczą jest fakt, że my, szefowie, nie musimy zastanawiać się nad tym, w jakim duchu robić dla chłopców gry i zabawy. Inspiracją dla nas jest mnóstwo historii i opowiadań Księgi Dżungli.

     Księga Dżungli jest genialną podstawą, na jakiej budujemy cały wilczkowy świat. Powstało już mnóstwo gier, piosenek (także po polsku) i zabaw w tej fabule. Przez sto ostatnich lat żaden z instruktorów skautowych nie wymyślił lepszego świata, w jakim moglibyśmy umieścić młodego chłopca.